Wypełnienie… pustki w głowach.

Wypełnienie… pustki w głowach.

Przed laty oglądałem film o badaniach nad dinozaurami. Uczonych zaskoczyło wypełnienie ziemią kości długich jakiegoś olbrzyma z przed 100 – 200 mln. lat.

Czy na pewno była to ziemia a jeśli już to jaka?

To pytanie wisiało u powały mojego mózgu przez lata.

Ta kość za życia osobnika jest wypełniona szpikiem, naczyniami krwionośnymi i krwią. Nawet taką kość sprzed miliona lat prezentowałem. 

http://przewodnik-homo-erectus.blogspot.com/p/blog-page_64.html

Czyli zapodałem Czytelnikom obraz skamieniałej zawartości tej kości po jej otwarciu przez Homo erectusa podczas przygotowywania porcji mięsa do zalepienia w surowej glinie. Porcja zapakowana przed milionem lat (dziś kość zmineralizowana), otwarta w międzyczasie przeleżała w ziemi jeszcze kilkaset tys. lat. W zalepieniu z gliny zawartość kości uległa rozkładowi; procesom gnilnym, rozkładowi białek i łańcuchów węglowych – zamieniła się w tym czasie w kamień - w żółty iłowi podobny kamień z rudymi plamkami krwi z przeciętych naczyń na powierzchni.

W przypadku tego dinozaura kość pozostawała w gruncie albo na powierzchni o wiele dłużej i bez zalepienia w glinie. W tych warunkach naturalnych, w bardzo długim czasie w kontakcie z otoczeniem, w środku kości też następował najpierw rozkład materii organicznej, po tym, procesy geologiczne na produktach tego rozkładu, fosylizacja i skamienienie.

I tu muszę zaznaczyć - ta kość nigdy nie pozostawała pusta a zamknięta w niej materia mineralna to przetworzone i zmineralizowane składniki organiczne.

Zawartość ziemi w tej kości dinozaura nie ma z ziemią nic wspólnego.

Bo to nie jest wypełnienie!

Definicja wypełnienia podaje, że zawartość obiektu musi być rozpuszczona lub  wypłukana np. przez wodę – musi być opróżniona i wtórnie wypełniona materiałem obcym np. ziemią, iłem ze środowiska. I tego materiału dotyczy nazwa WYPEŁNIENIE, i to się zdarza w skamieniałościach, w obiektach otwartych w środowisku wodnym.
Bajka o wypełnieniu opowiada historię organizmów, które zgniły, rozłożyły się na NIC po czym materiał środowiska wypełnił pustą przestrzeń po organizmie. Stąd kształt znaleziska oddaje kształt organizmu ale materiałem wypełnienia jest materiał środowiska.

Nazwa wypełnienie nie dotyczy więc zawartości opisanej kości dinozaura tak, jak nie dotyczy opisywanych przeze mnie artefaktów „Bardzo twardych tkanek miękkich” i „Nielidytów” opisywanych poprzednio.

W eseju „Nielidyt” prezentowałem na fotografiach kolejne fazy skamienienia przetworzonej tkanki mięsnej. Pokazywałem na eksponatach zasięg destrukcji kamienia przez erozję w kolejnych fazach upływu czasu ponad miliona lat.

W żadnym z artefaktów, do momentu otwarcia zalepienia przestrzeń w środku nie był pusty. Nie mamy więc do czynienia z wypełnieniem tylko z erozją przetworzonej materii organicznej, zawartości w szczelnym opakowaniu.

Ale wynikiem tej erozji też jest materiał ze środowiska, otoczenia obiektu.

fot. 1, 2.  Skamieniały owoc w skamieniałym mule i jego przekrój dziś. Ciemne jajo to zarys miąższu owocu. W mule widoczne odklejone nici włókniny pokrywającej miąższ.

Kolejnym przykładem ale otwartym jest duży owoc prezentowany już na tych stronach. Owoc, który spadł do wody, utkwił w mule pozostawał tam przez tysiące albo i miliony lat. Rozmoczony owoc gnił zanurzony częściowo w wodzie, częściowo w mule. Tak jak gnił, rozkładał się, następowały powtarzane przeze mnie procesy ze skamienieniem włącznie. Wiem, że pod łupiną owocu jest tkanka włóknista a dalej wnętrze wypełnione miąższem. I ta tkanka włóknista jest widoczna w przekroju znaleziska, w skamieniałym mule. Tyle tylko, że muł i zawartość owocu są teraz jednorodne. W przekroju widoczne są jasne punkty skamieniałych szczątków organizmów wodnych, jak na muł przystało ale w polu owocu jest ich więcej, bo gnijący owoc był dla nich pożywką.

fot. 3. Skamieniała porcja surowego mięsa dojrzewającego. Otwarta, przecięta odłupkiem przed kilkuset tysiącami lat. Mięso zgniła, skamieniało i dziś jest szarozielonym iłem.

Trzeba zatem sprawdzić na ile materiał w środku jest tym, co widzą oglądający. Bo widać ziemię (skamieniały grunt), skamieniały ił lub skamieniały muł. Czy jest tym, na co wygląda, czy zawiera w sobie składniki przetworzonej pierwotnej tkanki organicznej? Trzeba więc pochylić się nad materią i badać.

Jak znam uczonych, to oni tej lekcji nie odrobili. Stwierdzili, że kość dinozaura wypełniona jest ziemią i odłożyli materiał badawczy na bok – przecież to widać, to po co badać?

http://homo-erectus-cywilizacja.blogspot.com/p/blog-page_66.html

W poprzednim eseju prezentowałem wątrobę z kamienia podobnego do skały ilastej, nacinaną odłupkiem i krwawymi śladami tych cięć na powierzchniach ubytków. A żem jest natrętem, to zapytam ile iłu jest w tym ile?

A żeby było śmieszniej, ta wątroba gniła goła na powierzchni czerwonej tutejszej ziemi i z niej współcześnie została wyorana pługiem. To dlaczego nie jest do tej ziemi podobna?

Bo wcale nie jest iłem. Anomalia geologiczna?

Nie, bo nie jest wypełnieniem, bo jest produktem przemian materii organicznej i procesów geologicznych przez setki tysięcy lat. Nie jest tym, co wydaje się oglądającemu, nasz mózg interpretuje stereotyp, on ma na to gotowe nazwy atlasowe. Identyfikuje przedmiot jako znane sobie obrazy, bez żadnej refleksji, bez zastanowienia.

Zgadzam się z tym, że tkanki miękkie ulegają zniszczeniu. Ale żywot (byt) tych, które zachowały się przechodzi metamorfozy – w kamień czytelny z koloru lub kształtu, który następnie degraduje się, eroduje w środowisku. Jest przez to środowisko (otoczenie) wchłaniany. Stosy takich kamieni zbieranych i usuwanych z pól uprawnych erodują na naszych oczach w ciągu kilku lat. Jedne dłużej inne krócej ale te pochodzące z materii organicznej zmieniają swą postać najszybciej.

Nie wiedzą o tym zbieracze „świecidełek” ale wychodzą na pola podczas upraw, aby zbierać „świeże”, nie zerodowane kamienie.

Skupiając Waszą uwagę na destrukcji kamienia ilustrowałem na konkretnych przykładach przebieg tego procesu w czasie. Procesy geologiczne czyli zmiany fizyczne i chemiczne zachodzące w materii organicznej i powstałych z niej kamieni w bardzo długim czasie. Te procesy trwają przez cały czas od początku Świata a my widzimy je przez moment zwany TERAZ. Widzimy stan skupienia materii, jej kształt i skład chemiczny w tej a nie innej chwili, bo procesy ciągle trwają a ich postać (kamieni), ich obraz podlega zmianom.

W odwiecznym cyklu, w materii przebiegają procesy tworzenia i destrukcji obiektów. Widoczne przez nas stany materii to zmiany jakościowe szacowane przez nas subiektywnie. Jako ludzie praktyczni oceniamy ich wartości estetyczne („świecidełka”!) i możliwości zastosowań. Różne skały i minerały, i płyny znalazły swoje zastosowania, to z nich zbudowaliśmy cywilizację. Wykorzystaliśmy ich właściwości w budowie, w takiej postaci, a jakie są obecnie lub były w niedalekiej przeszłości.

Odkrywaniem pokładów i złóż skał, i minerałów zajmuje się właśnie geologia. To ona wskazuje nam miejsca występowania zasobów do wykorzystania na skalę przemysłową. Stwierdza ich obecność, szacuje ich wielkość (zasoby) i tyle.

Do tego nie potrzeba znać przebiegów procesów fizykochemicznych. Do tego wystarczy powtarzać zapodane wiadomości, znać wykresy i tabele, bo wszystko jest już policzone i zilustrowane w atlasach.

Takimi niuansami jak procesy zachodzące w środku kamieni geologia się nie zajmuje. Nie ma na to czasu, nauka musi zarabiać! Wystarczy znajomość atlasów i skróty myślowe; fosylizacja, sedymentacja itp. Myślenie i refleksja, zrozumienie procesów, są luksusem, na który ludzi nauki nie stać. Stąd i wydajność uczelni duża. Proces nauczania przez powtarzanie trwa bez końca.

Piszę o ZROZUMIENIU zanim pomieszam Wam w głowach.

Przyszło na Was ZŁE, zapowiadam eseje, w których będziecie mieli do czynienia z kilkoma procesami zatrzymanymi w czasie, w jednym kamieniu.

Ale, że piszę ze zrozumieniem, nie muszę martwić się o Wasz stan zdrowia. Przecież wszystko pokażę, wskażę palcem, bo granic pomiędzy procesami nie ma (!).

Ostatnie eseje;

„Bardzo twarde tkanki miękkie”, „Nielidyt” i obecny „Wypełnienie” rozszerzają dotychczasowe wiadomości skupiając się na destrukcji i zniszczeniu kamieni.
Są wprowadzeniem do wielkiego trzęsienia półek wystawowych kolekcjonerów i w galeriach uczonych.

Trzeba je przeczytać, bo zwykłe czynności naszego przodka dla wyżywienia rodziny, stały się obiektami podziwu i dumy współczesnych, „świecidełkami” z najwyższej półki. Stoją tam obok „krzemienia pasiastego”, który jest przecież tworzywem sztucznym, szczytowym osiągnięciem cywilizacyjnym naszego przodka.

Taka piękna katastrofa nie była zamierzeniem naszego przodka ale jak najbardziej jest moim celem. To wszystko występuje i dzieje się tylko w Polsce, bo dziać się może. Osiągnięcia cywilizacyjne Homo erectusa nie występują nigdzie indziej na Świecie. Ich interpretacja dotyczy jak najbardziej polskich (niedo)ucznych. Oni ich nie widzą, bo widzieć i nie chcą, i nie mogą.

Przerażający ciąg dalszy nastąpi, bo nastąpić musi. Ktoś musi ponieść konsekwencje naukowego bełkotu, papki, którą karmi się kolejne pokolenia w Polsce i na Świecie, że o obowiązku wobec Ojczyzny i rozwoju TURYSTYKI NAUKOWEJ nie wspomnę.

A niech tam, niechaj się dzieje… będzie na co popatrzeć!

foto autor.                                  s. hab. Roman Wysocki

28.12.2016 Bystrzyca k.Wlenia

Prawa autorskie zastrzeżone.

czarnyroman@hotmail.com